Dat komt zo, toen ik Man leerde kennen in Italië, schreef hij zijn telefoonnummer in een pocketuitvoering van Alice in Wonderland van Lewis Caroll. Sindsdien ben ik dol op Alice.
Ok, dat is de romantische verklaring. De andere verklaring is dat ik mezelf vaak een soort Alice in Wonderland voel. Alsof andere mensen beter snappen hoe het allemaal werkt in deze wereld.
Toen Alice in Wonderland van Tim Burton ging draaien heb ik stiekem Zoon de bioscoop ingesmokkeld. Uiterst onverantwoord natuurlijk, aangezien de film een leeftijdskeuring van 9 jaar had.
Een beetje jammer was wel dat Zoon op weg er naartoe van achterop de fiets naar iedereen riep die het wilde horen: 'Ik ga naar de film Alice in Wonderland. En daar mag je eigenlijk pas naartoe als je 9 bent. En ik ben nog maar 5!' En ik met een rood hoofd maar doortrappen.
Terug naar vandaag. Voor de voorstelling begon, mocht Zoon onder begeleiding van een beeldend kunstenaar een Alice-kunstwerk maken. Man en ik gingen ondertussen naar het naastgelegen Stedelijk Museum Alkmaar om de invloed van kunstenaars als Van Gogh op de Bergense School te bewonderen. Jawel, uiterst cultureel verantwoord.
Toen ik Zoon weer ophaalde, stond hij achter een schildersezel de laatste streken verf op zijn kunstwerk te zetten. 'Wat een mooi konijn daar in het hoekje', zei ik bewonderend. Minachtend keek hij me aan. 'Dat is een kat mam'. Oeps. 'Maar daar links, dat is toch zeker Alice?' Gelukkig, dat klopte.
Binnenkort start de tentoonstelling Alice in Wonderland in een of ander obscuur museum in Barneveld.
Ik kan niet wachten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten